บทที่ 2 เค้กห้าสิบหยวน 　　

เสียงอีกฝั่งของโทรศัพท์ เหมือนโต๊ะเก้าอี้คว่ำลง

เซวียจั้นหลงตื่นเต้นจนเสียงสั่นพร่า "พี่ใหญ่ พี่จริงๆ หรือ? พี่ไปที่ไหนแล้วเนี่ย!"

"ช่วงนี้ข่าวคราวของพี่ใหญ่หายไปเลย พวกพี่น้องร้อนรนจะเป็นบ้ากันอยู่แล้ว!"

"แต่ตัวตนฐานะของพี่ยังเป็นความลับสุดยอดอยู่ ถ้าไม่มีคำสั่ง พวกเราก็ไปหาพี่ไม่ได้!"

หลี่เฟิงถอนหายใจแผ่วเบา "มาเจอกับพวกปลาซิวปลาสร้อยเข้าน่ะ ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้ว"

"หรือว่ามีคนคิดไม่ดีกับพี่? มันเป็นใคร? พี่ใหญ่ออกคำสั่งมาเลย ผมจะพาพี่น้องไปเหยียบมันให้จมดิน!" เซวียจั้นหลงพูดอย่างกราดเกรี้ยว

"ไม่ต้องหรอก" หลี่เฟิงหสีหน้าเย็นชา เรื่องของตระกูลหลี่ เขาไม่อยากยืมมือคนอื่นมา จำเป็นต้องจัดการด้วยตัวของเขาเอง

"ฉันมีเรื่องนึง อยากให้แกไปทำให้หน่อย"

"แกไปจัดการให้กลุ่มลงทุนเทียนเฟิงเข้ามาที่เมืองหลันในคืนนี้!"

"แล้วก็ประกาศออกไปพร้อมกันว่า จะมาลงทุนที่เมืองหลันจำนวนหมื่นล้านหยวน!"

"เข้าร่วมกองทัพไปสามปี หลี่เฟิงไม่ใช่แค่นำลูกน้องออกปราบปรามทะเลทรายเท่านั้น แต่ยังสร้างอาณาจักรธุรกิจแห่งหนึ่งที่ภายนอกขึ้นมาด้วย:เทียนเฟิงกรุ๊ป!"

เขาจะใช้เทียนเฟิงกรุ๊ป ช่วยเหลือฉินชิง!

"ครับ!" เซวียจั้นหลงขานรับอย่างไม่ลังเล "พี่ใหญ่ ผมจะไปเมืองหลันทันที ช่วงที่พี่หายไปนี้ ทั้งภายในภายนอกมีพวกโง่ๆ เคลื่อนไหวกันขึ้นมาทั้นั้น มีเรื่องนี้ที่ผมต้องรายงานต่อหน้าพี่!"

"ได้"

……

เทียนเฟิงกรุ๊ป เข้าเมืองหลันมาอย่างคึกโครม

ข่าวนี้ราวกับฟ้าผ่าสะเทือนลงดิน แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลันในคืนเดียวกัน!

คนทั้งหมดรู้ว่า นี่เป็นการล้างกระดานครั้งหนึ่งของขั้วอำนาจตระกูลใหญ่ต่างๆ ในเมืองหลันเลยทีเดียว!

เทียนเฟิงกรุ๊ป นั่นเป็นเงินทุนระดับสุดยอด ในมือกำเงินทุนทุนจำนวนมหาศาลไว้ สำหรับลงทุนทำธุรกิจโดยเฉพาะ

ถ้าหากตระกูลไหนในเมืองหลันสามารถกอดเสาใหญ่อย่างเทียนเฟิงกรุ๊ปไว้ได้เวลานี้ นั่นก็เท่ากับเป็นการโจนทะยาน ตั้งตระหง่านสู่จุดสูงสุดของเมืองหลันเลยทีเดียว!

วันต่อมาช่วงเช้าตรู่ หลี่เฟิงออกจากโรงพยาบาลด้วยตนเอง ตรงไปยังตระกูลฉิน

บ้านพักตากอากาศตระกูลฉิน

งานฉลองวันเกิดอายุเจ็ดสิบของผู้เฒ่าฉิน ทั้งตระกูลฉินเต็มไปด้วยความสุข อึกทึกคึกคัก

"หลานสาวฉินหลัน มอบกาดินเผาล้ำค่าหนึ่งชุด มูลค่าหกแสนหยวน!"

"หลานชายฉินไห่ มอบพระพุทธรูปทองคำหนึ่งองค์ มูลค่าสี่แสนหยวน!"

พอเห็นคนในตระกูลทยอยกันมาส่งมอบของขวัญอวยพร ผู้เฒ่าฉินที่นั่งหัวโต๊ะก็หน้าแดงระเรื่อ

ในบ้านพักตากอากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่ตอนนี้เอง...

"หลานสาวฉินชิง มอบเค้กทำเองชิ้นหนึ่ง มูลค่า...ห้าสิบหยวน!"

คนทั้งหมดตกตะลึง จ้องฉินชิงที่ถือเค้กอยู่ด้วยสีหน้าประหลาด

"ของน่าอายแบบนี้ แกหยิบของสิ่งนี้มาให้ปู่อย่างนั้นหรือ?!"

สีหน้าผู้เฒ่าฉินดำมะเมี่ยมขึ้นมา

"คุณปู่ หนู..."

ฉินชิงก้มหน้า กำลังจะเอ่ยปากอธิบาย แต่กลับถูกฉินหลันที่เป็นลูกพี่ลูกน้องผู้พี่หัวเราะเย็นชาตัดบท "ฉินชิง งานวันเกิดอายุเจ็ดสิบของคุณปู่ ของขวัญของพวกเราล้วนราคาหลักหมื่นหลักแสน แต่แกกลับส่งเค้กเน่าๆ นี้มาหรือ? มีหลานสาวที่ไหนเขาขี้เหนียวแบบนี้กันบ้าง?"

ความสัมพันธ์ของเธอกับฉินชิงไม่ค่อยดีนัก เธอริษยาฉินชิงที่หน้าตาดีกว่ามาโดยตลอด

ตอนนี้ ในใจฉินชิงรู้สึกปวดร้าว อธิบายออกมาเสียงต่ำ "พี่ หนูเองก็ไม่อยากจะให้เค้กหรอก แต่ตอนนี้ที่บ้านหนูเป็นหนี้หนัก บริษัทเองก็ใกล้จะล้มละลายแล้ว จึง..."

"อะไรกัน? ฟูมฟายว่าจนหรือ? แกจนก็ถือว่ามีเหตุผลแล้วว่างั้น?"

เพียะ

ฉินหลันหัวเราะเย็นชา เดินเข้ามาพัดมือขวา ตบเค้กหล่นลงไปบนพื้น

"เค้กเน่าๆ แบบนี้ ให้สุนัขมันยังไม่กินเลย ไม่รู้ว่าแกแบกหน้าหยิบของแบบนี้มาอวยพรคุณปู่ได้อย่างไรกัน"

มองเค้กที่เละเป็นกอง ฉินชิงดวงตาแดงก่ำ

เค้กนี้เธอลงมือทำอย่างตั้งใจทั้งคืน เป็นน้ำใจชิ้นหนึ่งของเธอ ไม่คิดว่าจะถูกคนในบ้านรังเกียจขนาดนี้

ตอนนี้เอง ฉินไห่พี่ชายฉินหลันก็เดินขึ้นมา เหลือบมองฉินชิงอย่างเหยียดหยาม

"ฉินชิง พี่คิดว่าแกตั้งใจส่งของขวัญส่งเดช แล้วถือโอกาสมากินข้าวมื้อใหญ่ฟรีสินะ?"

"ถึงอย่างไรงานวันเกิดคุณปู่วันนี้ก็เตรียมอาหารรสเลิศไว้ไม่น้อย พวกแกปกติไม่เคยได้เห็นกันใช่ไหม?"

ชั่วขณะหนึ่ง คนในงานก็หัวเราะครืนขึ้นมา

"ฉินไห่พูดถูกเลย ครอบครัวของพวกเขาก็เหมือนมาขอกินฟรีจริงๆ"

"แต่ว่าพวกเขาถือดีมีคุณสมบัติอะไรที่จะมากินอาหารรสเลิศเหล่านี้กัน"

"อย่างนี้ต้องไปกำชับที่ครัว ให้ทำบะหมี่มาให้พวกเขาไหม?"

"นั่นก็จะให้เกียรติพวกเขาเกินไป ไอ้ข้าวเหลือจากเมื่อวานนี้เอามาให้พวกเขากินหน่อยก็พอ สำหรับพวกเขาก็ถือว่าลาภปากแล้วนะ!"

ผู้เฒ่าฉินเองก็ขำขึ้นมาด้วย เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าอบอุ่น "ทำบะหมี่มาชามหนึ่งแล้วกัน ข้าวเหลือนั่นมันเอาไว้ให้สุนัขกิน"

"คุณปู่นี่ใจดีแท้ๆ ฉินชิง ยังไม่รีบขอบคุณคุณปู่อีก" ฉินหลันมองฉินชิงด้วยสีหน้าประชดประชัน

ฉินชิงกัดริมฝีปาก ดวงตาแดงรื้น นิ่งเงียบไม่พูดจา

"เอาล่ะ เริ่มงานดีกว่า ฉินหลันแกไปจัดการให้ทุกคนนั่งเข้าที่เถอะ"

ผู้เฒ่าฉินไม่สนใจปฏิกิริยาของฉินชิงเลย แต่โบกไม้โบกมือกำชับขึ้นมา

ฉินหลันพอได้คำสั่งจากผู้เฒ่าฉิน ก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า

"สำหรับคนในตระกูลที่มอบเงินสิบล้านขึ้นไป นั่งที่โต๊ะหลัก!"

"สำหรับคนในตระกูลที่มอบห้าล้านขึ้นไป นั่งที่แถวแรก!"

"สำหรับคนในตระกูลที่มอบหนึ่งล้านขึ้นไป..."

……

เพียงไม่นาน คนทั้งหมดก็นั่งลงที่โต๊ะ

มีเพียงครอบครัวฉินชิงที่ยังอยู่ในงาน สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ฉินชิงสีหน้าแดงก่ำ เอ่ยปากถามขึ้นว่า "ฉินหลัน แล้วครอบครัวของพวกเรานั่งที่ไหนล่ะ?"

ฉินหลันหัวเราะเย้ยหยัน "นั่งที่ไหน? ตรงมุมนั้นไม่ใช่ว่ามีโต๊ะเก้าอี้พับหรือ? ครอบครัวพวกแกไปนั่งที่นั่นแล้วกัน อีกเดี๋ยวจะเอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสผักดองไปให้พวกแกสามชาม!"

นี่มันน่าอับอายเหลือเกิน ฉินชิงฝืนกลั้นน้ำตาเอ่ยขึ้นว่า "ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมพี่ต้องตั้งแง่กับครอบครัวพวกเราแบบนี้ด้วย?"

ฉินหลันยิ้มเย้ยหยัน "ทำไม ไม่ยอมรับหรือ? ที่นั่งเขามีไว้ให้คนในตระกูลที่มอบเงินเข้ามา ยิ่งมอบเยอะ ที่นั่งก็ยิ่งดี ถ้ามอบมาน้อย ที่นั่งก็ยิ่งแย่!"

ตอนนี้เอง ที่ประตูก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น "คนที่มอบให้หมื่นล้านล่ะ ต้องนั่งโต๊ะไหน!?"

หนึ่งหมื่นล้านหยวน?!

ใครกันที่กล้าพูดออกมาแบบนี้!

ทุกคนมองไปตามเสียง และพบว่าคนที่หน้าประตูก็คือหลี่เฟิง

เสียงหัวเราะดังครืนขึ้นในพริบตา

"ฉันก็คิดว่าใคร ที่แท้ก็เจ้าโง่หลี่เฟิงนี่เอง!"

"เขารู้ไหมว่าหมื่นล้านหยวนมันเป็นเงินเท่าไร สงสัยแค่ศูนย์ข้างหลังไม่กี่ตัวก็คงจะนับไม่ถูกแล้วมั๊ง!"

ผู้เฒ่าฉินเองก็ตบลงบนเก้าอี้ไม้หนานหัวมังกร พูดขึ้นว่า "ถ้าแก่จะมอบเงินหมื่นล้านหยวน ฉันจะยกที่นั่งนี้ให้แกไปเลยเป็นอย่างไร"

"น่าเสียดาย คนโง่อย่างแกแค่เหรียญสักเหรียญเดียวก็คงควักออกมาไม่ได้"

ประโยคเดียว ทำเอาคนทั้งหมดหัวเราะครืนขึ้นอีกครั้ง

ฉินหลันกลับด่าออกไปอย่างรังเกียจ "ฉินชิง แกให้คนบ้าคนนี้เข้าบ้านตระกูลฉินของพวกเราด้วยหรือ? แกรู้ไหมว่ามันขายหน้าแค่ไหน?"

ครอบครัวฉินชิงอยากจะขุดหลุมมุดหน้าหนีเสียให้รู้แล้วรู้รอด

"เจ้าคนบ้า แกแจ้นมาที่นี่ทำไมกัน รีบๆ ไสหัวไป!" แม่ยายหลิ่วฮุ่ยฟางยกมือขึ้นจะตบไปทางหลี่เฟิง แต่กลับถูกหลี่เฟิงฉากหลบไปเบาๆ

ทุกคนสีหน้างงงัน มองหลี่เฟิงอย่างแปลกประหลาดหน่อยๆ

ปกติเจ้าโง่นี่มีแต่ถูกตบถูกตีนี่นา วันนี้เกิดอะไรขึ้น?

หรือว่า หายบ้าแล้ว?